Τον ερχομό σου μες στη νύχτα καρτερώ
σε μια κλωστή θαρρώ κρέμεται η ζωή μου
νιότη, ελευθερία, δόξα, ας πάνε στο καλό.
Αγαπημένη εσύ, πλησίασε, έλα με τη φλογέρα
να την, που πέταξε το πέπλο της.
Στα μάτια με κοιτά προσεχτικά: Ρωτώ:
«Του Δάντη τις σελίδες υπαγόρεψες εσύ;
τους στίχους για την κόλαση;»
Και απαντά. Εγώ.
Και είναι “ Η μούσα”
Ενα ποίημα από την Αννα Αχμάτοβα
Σε μετάφραση του ‘Αρη Αλεξάνδρου
1 σχόλιο:
Η Αχμάτοβα είναι η ποιήτρια της συλλογικής μνήμης. Για να παράγεις κάτι σπουδαίο είναι ανάγκη να απολέσεις κάτι σπουδαίο και η Αχμάτοβα το βίωσε αυτό στον υπερθετικό βαθμό.
Το ποίημα της «η μούσα» διαφέρει από την σημερινή «μαζική» μούσα που υπαγορεύει τη φυγή από το όνειρο, κάτι που φαντάζει ισοπεδωτικό σε μια εποχή απογυμνωμένη από συναισθήματα, πασπαλισμένη μόνο με φτηνό ερωτισμό.
Δημοσίευση σχολίου