Σαν η ομίχλη ανέβαινε

-Πού είναι η αγάπη; Τη ρώτησα και μού ‘δειξε:

-Εκεί!

Κι ήταν το εκεί παντού και πουθενά.

Κι είχαν και τα δυο την απόγνωση του απρόσωπου.

Κάθε που άπλωνα έβρισκα το κενό και μια υπόσχεση που έμοιαζε του Θεού.

Μεγάλη, απέραντη και άδεια.

Κι ύστερα, η ομίχλη ανέβαινε απ’ το βαθύ φαράγγι, λευκή, γαλήνια κι ωραία.

Και το σήμαντρο με καλούσε στους παλιούς καιρούς.

-Πού είναι η αγάπη;

“Απανταχού απουσία” του Βαγγέλη Φίλου