“..Μπορεί ο άνθρωπος να χορτάσει το νερό; Μπορεί το χορτάρι να βαρεθεί τον ήλιο; Μπορεί η κορφή του ψηλού βουνού να θελήσει να τινάξει από πάνω της το παγωμένο χιόνι;
Εσύ αγάπη μου, είσαι απʼ τις ανάγκες η πιο ζωτική. Δεν έχεις τίποτα απʼ τις άλλες – όλες μαζί – να ζηλέψεις.”
“..Θα πέσω οριζόντια με τα χέρια παραδομένα, ανήμπορα, θα ανοίξω το στόμα διάπλατα, θα κρατήσω τα βλέφαρα ορθάνοιχτα, θα εκθέσω την καρδιά μου άφοβα, να μου δοθείς με όποιο τρόπο σταθεί δυνατό.
Σαν ήλιος, σα φως, σαν αέρας, σα νερό, σα ζωή, σα θάνατος, σαν αγάπη. .. Επισκέψου με «πανταχόθεν…».
………………………………………………………………………….
Κι είναι δυο αποσπάσματα από αντίστοιχες ερωτικές επιστολές
του Gustave Flaubert προς την Louise Colet
( Χειμώνας 1854)
1 σχόλιο:
Flaubert προς την μόνη ίσως σοβαρή αισθηματική σχέση του ,Louise Colet είχε γράψει επίσης, όταν γεράσεις, θέλω να θυμάσαι αυτές τις λίγες (ερωτικές)ώρες, θέλω να ριγάς από χαρά όταν τις σκέφτεσαι.
Δημοσίευση σχολίου