Για ένα τέλος που είναι πάντοτε παρόν.

“του λόγου δ’ έόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν”

“Οδός άνω κάτω μια και ωαυτή”

Ηράκλειτος

 

“Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών Ίσως και οι δυο παρόντες είναι εις χρόνο μέλλοντα Κι ο μέλλων χρόνος έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα. ‘Εάν ο χρόνος όλος είναι αιωνίως παρών Όλος ο χρόνος είναι αλύτρωτος. Ο,τι μπορούσε να ήταν αφαίρεση Μένοντας μια διαρκής δυνατότης Μονάχα σ’ ενα κόσμο εικασιών. Ο,τι μπορούσε να ήταν και ό,τι έγινε Στοχεύουν σ’ενα τέλος που είναι πάντοτε παρόν. Πατήματα αντηχούν στην μνήμη Κάτω στο μονοπάτι που δεν πήραμε Κατά την θύρα που ποτέ μας δεν ανοίξαμε Προς τον ροδόκηπο. Οι λέξεις μου αντηχούν ‘Ετσι στο μυαλό σου,                                                                                               Αλλά για ποιό σκοπό Ταράζοντας την σκόνη σ’ ένα κύπελλο με ροδοπέταλα Δεν ξέρω…”

Απόσπασμα από το ποίημα του Τ.Σ. Ελιοτ “Burnt Norton” το πρώτο των Τεσσάρων Κουαρτέτων Μετάφραση από τον Αριστοτέλη Νικολαίδη