Ενα απόσπασμα
από το ομότιτλο διήγημα*
του Ivo Andric
“……Όπου κι αν βρεθώ στον κόσμο, η σκέψη μου πλανιέται και μένει μετέωρη πάνω από τις πιστές και σιωπηλές γέφυρες που υποδηλώνουν την αιώνια και πάντα ανικανοποίητη ανθρώπινη επιθυμία για ένωση, για ησυχασμό και συμφιλίωση όλων αυτών που συνεχώς ξεφυτρώνουν μπρος στα πόδια μας, στα μάτια ή στο πνεύμα μας. Για να μην υπάρχουν αντιθέσεις, διχασμοί και αποχωρισμοί.
Το ίδιο και στα όνειρά μου και στα τρελλά παιχνίδια της φαντασίας.
Ακούγοντας κάποτε την πιο σπαρακτική και μαζί την πιο όμορφη μουσική που άκουσα ποτέ μου, φανερώθηκε μπροστά μου η πέτρινη γέφυρα, η κομμένη στα δυο. Οι δυο πλευρές της έγερναν η μια κατά το μέρος της άλλης και με μια απεγνωσμένη προσπάθεια έδειχναν τη μοναδική νοητή καμπύλη της καμάρας που δεν υπήρχε πια. Αυτή η ακλόνητη κι αδιαπραγμάτευτη πίστη της ομορφιάς στον εαυτό της: Υπάρχει άδολη κι ανόθευτη , αλλιώς δεν υπάρχει.
Στο τέλος τέλος, όλα όσα υποδηλώνουν τη ζωή: σκέψεις, μόχθος, βλέμματα, χαμόγελα, λέξεις, αναστεναγμοί, όλα γέρνουν κατά την αντίπερα όχθη. Εκεί στοχεύουν κι εκεί κατευθύνονται κι όταν φτάσουν εκεί, τότε αποκτούν το πραγματικό τους νόημα. Όλα καλούνται να ξεπεράσουν κάτι, να γεφυρώσουν την αταξία, την παραφροσύνη, το θάνατο, αφού όλα είναι ένα πέρασμα, είναι μια γέφυρα, τα άκρα της οποίας χάνονται στο άπειρο.
Αν όλες οι γέφυρες συγκριθούν μαζί της, μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια, με χλωμά σύμβολα. Κι όλες οι ελπίδες μας βρίσκονται στην αντίπερα όχθη.”
Σημειώσεις
Είναι το παρόν ένα επιλεγμένο από μένα απόσπασμα από το ομότιτλο διήγημα του Βόσνιου Νομπελίστα (1961, Λογοτεχνίας) συγγραφέα Ivo Andric ( Ιβο Αντριτς 1892-1975), από την συλλογή διηγημάτων του “Το σπίτι στην άκρη της πόλης” που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του.
Η μετάφραση είναι του Χρήστου Γκούβη και
η έκδοση του βιβλίου από τον Οίκο Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου