Η σκέψη και η ζωή

 

 

 

 

Διάβαζα αναμεσίς των μισοτελειωμένων χειρόγραφων του Ισπανού ποιητή Φερνάντο Πεσσόα, στο έργο του που δεν αποτέλειωσε, τον δικό του Φάουστ..

σαν έλεγε ο ποιητής..

“Δεν είναι το βίτσιο

Ούτε η εμπειρία που την ψυχή μου βιάζει:

Η σκέψη είναι μόνο.
………..
“Να σκέφτεσαι, να σκέφτεσαι και  όχι να ζεις!”

Κοντοστάθηκα..Η σκέψη σε αντιπαράθεση με την ζωή.. Εκείνος που σκέφτεται δεν ζει, λέει
Κι είναι η σκέψη που βιάζει την ψυχή του..τίποτα άλλο..λέει
… Κι είναι η σκέψη, η διάνοια, αλλιώς πως την λέω, τ’ ανθρώπου γνώρισμα μοναδικό, δεν τόχουν, λένε, τα άλλα πλάσματα του κόσμου τούτου..Κι είναι το λοιπόν , σαν να μου λέει, αν είναι να ζω ν’ απαρνηθώ τ’ ανθρώπινο τούτο;
Γίνεται άραγε τέτοια απάρνηση μπορετή;
Όχι, πιστεύω όχι. Μπορεί κάποιος να παραμερίσει την σκέψη για λίγο. όχι να την απαρνηθεί. Αλλιώς τι είδους άνθρωπος θάταν;  Είναι τότε π’ αδειάζει ο ο νους από τις σκέψεις και μένει να ζεις μες στην στιγμή..μοναχά τότε..Τότε κοιτάς μοναχά, δρας μοναχά..Ένα γίνεσαι με την στιγμή και η σκέψη μένει απέξω.  Σαν στην στιγμή μπει η σκέψη, πάει η στιγμή, πέρασε..στο πριν..
Είναι, σαν να λέμε, πως σαν ζεις πάνω στην στιγμή, δεν υπάρχει ο χρόνος, ούτε το πριν, ούτε το μετά, μοναχά το τώρα. Να την απαρνηθεί όμως την σκέψη ο άνθρωπος, δεν είναι μπορετό..αλλιώς τι άνθρωπος θάταν, τι είδους ζωή θάταν τούτη;

Σκέψη αντίς για ζωή; Ζωή αντίς για σκέψη; ‘Άκρα τα δυο.  Η ζωή, όμως, καθώς το βλέπω, κινείται στο διάμεσο..Ζεις και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και ζεις .. Γιατί  ζωή ανθρώπινη χωρίς σκέψη δεν γίνεται.μα ούτε και ζωή μοναχά με την σκέψη.
Και σε εκείνο  τ’ άλλο που είπε, αναρωτιέμαι..
Είναι άραγες η σκέψη που βιάζει την ψυχή κι όχι η εμπειρία καθώς τα λέει ο ποιητής;
Μπορεί, σαν να πούμε,  αραγες η σκέψη να αντικαταστήσει την εμπειρία; Μπορείς κανείς να προβλέψει τι θα νοιώσει σαν ζήσει, σαν βιώσει κάτι που του είναι άγνωστο;
Όχι, δεν το μπορεί, πιστεύω .Να υποθέσει μπορεί μοναχά, να το προσεγγίσει ίσως, όχι όμως, να το ζήσει με την σκέψη του μοναχά ως βιωμένη εμπειρία.. Τότε, μπορεί να δει τον εαυτόν του να νοιώθει και να δρα διαφορετικά απ’  ότι υπέθετε πριν σαν το σκεφτόταν..Ακόμη και αυτό δεν του είναι άγνωστο, ακόμη κι αν σκέφτεται για κάτι που έχει βιώσει ως εμπειρία πριν..Ακόμη και τότε αλλιώτικο θάναι το βίωμα ..Είναι, θαρρώ  π’ αλλάζει ο άνθρωπος ο ίδιος όπως και το γύρω του...και που τίποτε δεν είναι σαν κάτι άλλο, δεν μένει ίδιο  σαν που ήταν στο πριν..Τίποτε δεν μένει στάσιμο κι ας φαίνεται πως είναι..Είναι που η ζωή κινείται, αλλιώς που η ίδια η ζωή είναι κίνηση.
Αχ! σκοτεινή η ψυχή του ποιητή..Τι καλά που’ κανε και μίλησε για την δικιά του την ψυχή..
Πολλά σαν να είπα..Αφήνω τις σκέψεις και πάω να απολαύσω την χινοπωριάτικη λιακάδα, άδεια από αυτές τις σκέψεις, όσο κι από τις άλλες.. Μπορετό θαρρώ..Μα και πάλι θα δω, ίσως κι όχι..
Αχ αυτές οι στιγμές, οι με ή και χωρίς σκέψεις, μικρούτσικες σταγόνες ευτυχίας μου είναι.. Γι’ αυτό και πολύτιμες όσο και σπάνιες. Ζωή μου, σ’ αγαπάω!